Scaur. orth. 6, 11, 1 - 7, 3, 4
111‘Causam’ item ‹a› multis scio per duo ‘s’ scribi ut
15non attendentibus hanc litteram, ut etiam cognatam illius ‘r’, nisi
praecedente vocali correpta non solere geminari;
2et
praeterea quotiens productam vocalem ‘u’ sequatur in id solere
desinere syllabae sonum, ut in ‘plausu’ et ‘lusu’: ita, cum hac utique
littera eiusmodi syllabarum finiri sonus debeat, nunquam
20autem a gemina ulla syllaba incipiat, apparet ‘causam’ geminatum
‘s’ non recipere, quoniam neque in fine praecedentis syllabae
alterum potest poni, neque a gemino | sequens incipere.
3Sed illud sequuti videntur quod ‘cavissa’ dicta sit a
‘cavillationibus’ vel a ‘cavendo’, deinde per ϲυγκοπὴν ‘caussa’:
ita et in illa [ϲυγκοπὴν] geminandum ‘s’ putaverunt, ut originatio
appareret.
116, 5Deinde per detractionem hoc modo scribendi ratio
corrupta est quibusdam uno ‘‑i’ scribentibus genitivum eorum
nominum quae ‹in› ‘‑ius’ nominativo singulari finiuntur, ut
‘Antonius Antoni, Tremelius Tremeli’, exigente regula ut in
horum genitivis ‘i’ littera geminetur, quoniam genitivus singularis
10non debeat minorem numerum habere syllabarum quam nominativus
– quin immo interdum etiam maior sit.
2Propter quam causam ego etiam vocativos horum per duo ‘i’, non ut
consuetudo usurpavit per unum putem esse scribendos, quia
non debeat aeque vocativus minorem numerum syllabarum habere
quam nominativus: ita ‘o Antonii’ et ‘o Aemilii’ in singualri
15vocativo et dicendum et scribendum esse contenderim.
7Item cum ‘exsul’ et ‘exspectatus’ sine ‘s’ littera scribuntur,
cum alioqui adiecta ea debeant scribi, quoniam similiter
‘solum, spectatus’ que dicatur, et adiecta praepositione salvum
esse illis initium debeat.
31‘‹H›’ detrahitur a quibusdam eis nominibus quae
ab ‘y‑’ littera incipiunt ⸢[h], contendentibus neque litteram eam
0, 5esse et posse vel non adiecta illa aspiratione‹m› in ‘y’ littera secundum⸣
haec nomina intellegi, quoniam | nusquam ‘y’ littera
praecedens exiliter enuntietur, ut ‘Hypnos, Hymnos, Hyacinthos’:
ita satis per se posita aspirationem sui declararet, nisi
opicus legat.
2Quibus primum illud respondemus, ‘h’
10et esse litteram et apud Graecos quoque fuisse, quod significant
Attici, qui ‹per› principes litterarum [a quibus earum
nomina incipiunt] numeros notantes hac quoque in eadem
significatione utuntur: nam quotiens ‘unum’ notant ‘ἰῶτα’ litteram
ponunt, quoniam apud illos ‘μία’ et ‘ἴα’ dicitur, ‘δύο’ ‘δ’,
15‘τρία’ ‘τ’, sic et ‘Ηεκατόν’, id est centum, ‘Η’ littera notant.
3Deinde quod in ordine litterarum nulla nota sibi locum
vindicet, cum ‘h’ octavo loco posita sit. Sequitur quod
more reliquarum litterarum, quae mutato ordine alias atque
alias efficiant potestates – quod notae non valent –, [et] sicuti ‘as’
et ‘sa’ aliam vocem et aliam efficiant potestatem, et ‘ad’ et ‘da’,
ita et ‘ha’ et ‘ah’.
4Praeterea quod litteris principibus
dictionum singula nomina aut verba comprendimus, ut cum
7, 5scribimus ‘r. p.’ et ‘rem p.’: ita et ‘h’ per se cum ‘hac lege’ et ‘hac
die’ significamus et ‘horam tertiam’ ‘heredes’ ve.